Kendi Kendine Yanan İnsanlar

Çözülememiş Bir Gizem; Kendi Kendine Yanan İnsanlar.2006 yılında, Fransa’nın bir köyünde yalnız yaşayan 57 yaşında bir adam, evinde yanmış halde bulundu. Başı, göğsü, kolları ve ayakları neredeyse sapasağlamdı, ama vücudunun karnından bacaklarına kadar olan kısmı tamamen

kül olmuştu.Yanmış bedenin birkaç santim yanındaki gazeteler, hasır iskemle, ve diğer nesneler isten kararmış, fakat yanmamışlardı. Evin kapısı içeriden kilitliydi ve anahtar içeriden kilide takılmıştı. Kapıyı kırmaktan başka içeri girme yolu yoktu. 

Yine 2006’da, 55 yaşında bir adam Cenevre’deki evinde ölü bulunduğunda bedeninin dizlerinden göğsüne kadar olan kısmı, kemikleri dahil, bütünüyle küle dönmüştü. Fakat başı, bacaklarının alt kısmı ve ayakları çok az zarar görmüştü, çorapları ve ayakkabıları hâlâ üzerindeydi. 

Ceset halının üzerindeydi ve halının sadece cesede temas eden kısmı yanıktı, vücudun etrafındakı kısmında hasar yoktu. Ahşap mobilyalar, kanepe, masa, çok yakında olmalarına rağmen yanmamışlar ama yağlı, sarımtırak bir maddeyle kaplanmışlardı. 

Bu vakalar, ve nice benzerleri, adli tıp araştırmacılarının alışık olduğu yanmalardan ve olağan ev kazalarından çok farklı özelliklere sahip. Geçmiş yüzyıllardan bu yana defalarca benzer nitelikte vakalar anlatılageldi. Bu olguya, 19. yüzyıldan kalma (ve artık yanlış bulunan) 

bir terimle Ani İnsan Yanması (Spontaneous Human Combustion) adı veriliyor.

Bu tür yanmalara dair bilinen en eski yayın 1663’de, Paris’te yatağında yanarak ölen, ama yatağının çoğu ateşten etkilenmemiş olan bir kadına dair bir rapordur. 

Ondan seksen yıl sonra 1745'te Philosophical Transactions of the Royal Society'de başka bir vaka aktarıldı. 62 yaşındaki zarif ve asil Cesena Kontesi Cornella Baudi , 1731 yılında bir sabah yatağıyla penceresi arasında bir kül yığını olarak bulunmuştu. 

Kül haricinde geriye sadece çoraplı bacakları kalmıştı. Odada ki eşyalar yangından etkilememişti. Makalede "En iyi açıklama, içten gelen bir ateşle yanmış olduğudur" diye yazıyordu.19. yüzyılda İngiltere ve Fransada yeni vakalar rapor edildi. 

1832 yılında yazılan bir derlemede 1692 ve 1829 arasında gerçekleşen 19 ani yanma vakası listelendi. Kurbanların çoğunun sık sık veya sürekli olarak alkol aldığı belirtildi. Tartışmalar başladı ama vakaların nadirliği yüzünden veriler yetersizdi.

Ani yanma diye birşey olmadığını, ifadelerin güvenilmez olduğunu söyleyenlerin yanı sıra, kurbanların çoğunun alkolik ve Viktoryen ahlakın sınırlarını zorlayan insanlar olmasına işaret ederek, tanrının gazabı olduğunu ima edenlerde vardı. 

1881'de British Medical Journal'da yayınlanan bir raporda, samanlıkta uyurken yanarak kül olan bir adamdan bahsedildi. Elleri ve sağ bacağı kopup aşağıdaki ahıra düşmüştü. Doktor, yakındaki saman yığınının ateş almadığına bakarak, ateşin dış sebeplerden değil, 

kurbanın içinden başladığına kanaat getirdi. "Kurban aşırılığa kaçan davranışları ile bilinirdi" diye yazarak arif olan anlar demeye getirdi. Dönemin ruhçuluğa ve paranormale yatkın romantik havasında, "cehennem ateşi" imgesi ve nokta vuruşlu ilahi gazap algısı, 

Ani yanma olayını mistik bir haleye büründürmüş olsa gerek. Nitekim ani yanma, dönemin edebiyatında Dickens, Zola, Balzac, Twain, Verne gibi yazarların eserlerinde yer bulur.

Belki biraz da bu mistik hava yüzünden bilimciler ani yanma olaylarına bir süre sırt çevirdiler. 

Ancak 20. yüzyılda benzer vakalar görülmeye devam etti. Adli araştırma yöntemlerinin gelişmesi sayesinde daha ayrıntılı belgelemeler yapmak mümkün oldu.Mary Reeser'in 1951'deki ölümü en iyi incelenen vakalardan biri oldu. Florida'da yaşayan Reeser, 2 Temmuz 1951 akşamı 

oğlunu ve torununu ziyarete geldiğinde uyku hapları almış, uyumaya hazırlanıyordu. Ertesi sabah bir komşusu onu uyandırmaya geldiğinde kapı kolunun tutulamayacak kadar sıcak olduğunu gördü. İçeri girildiğinde odanın dumanla kaplı olduğu görüldü. 

Odanın ortasında, içinden tek bir bacak çıkan bir kül yığını vardı. Tavandaki kiriş hala küçük alevlerle yanmaya devam ediyordu. Ama diğer eşyalar isle kararmalarına rağmen yanmamışlardı.